Θυμούμαι, τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά κηρύσσαμε μερική αποχή από τα αθλητικά πράγματα. Από τη Μεγάλη Πέμπτη ολοκληρώναμε τις δυο εκδόσεις, της Μ. Παρασκευής και του Μ. Σαββάτου, και ο καθένας τραβούσε τον δρόμο του για να περάσει τις Άγιες τούτες μέρες με την οικογένειά του, μακριά από τα γήπεδα και τη σκληρή τους γλώσσα...

Θυμούμαι τον Ανδρέα να ετοιμάζεται για τον Άγιο Μάμα, την Άντρη για το Μαρώνι και τον Φάνη για τον κυρ Αντώνη που ήθελε βοήθειες για το περίφημο πασχαλινό κοκορέτσι του! Μόνο ο Χριστόφορος είχε εξαίρεση γιατί έπρεπε να έρθει από την Κοράκου για να με ακολουθήσει στο προσκύνημα του Επιταφίου, εκεί στον Αρχάγγελο Μιχαήλ της παλιάς Λευκωσίας.

Έτσι κυλούσε η ζωή μας πριν λίγα χρόνια, το ίδιο προσπαθούμε να κάμουμε και τώρα. Πάλι βαδίσαμε Μεγάλη Παρασκευή πρωί, από τη Λήδρας πάνω, αριστερά Ονασαγόρου, πάροδος αριστερά και Αρχάγγελος Μιχαήλ. Σε κάποιο σημείο είπαμε και την καλημέρα μας στην υπόλοιπη παρέα των φίλων που επέστρεψαν από το προσκύνημα όλων των Επιταφίων της παλιάς Λευκωσίας. Έθιμο δεκαετιών για τους φίλους...

Καλοί μου φίλοι, να με συγχωρέσετε γιατί σήμερα άφησα πίσω τα αθλητικά, όμως αυτό απαιτούν οι μέρες, τις οποίες θα θυμούμαι πάντα με νοσταλγία για τη θεία χάρη και ψυχική γαλήνη που πρόσφεραν.

Καλό Πάσχα, Καλή Ανάσταση, φίλοι μου, κι ο Θεός πάντα μαζί σας και μην ξεχνάτε το ένα και μοναδικό μήνυμα των ημερών: ΑΓΑΠΗ!